Παρελθόν

Ήταν η πρώτη φόρα που περπάτησα, η πρώτη φόρα που μίλησα, γέλασα κοίταξα εμπιστεύτηκα και πολλά άλλα. Στο παρελθόν είναι όλες η πρώτες μου φόρες. Η πρώτη φορά που αγάπησα ερωτεύτηκα και η πρώτη φόρα που φίλησα. Εκεί στα πίσω χρόνια ανήκει και η πρώτη μου φορά στην πρώτη τάξη το πρώτο  μου γραπτό που έγραψα άριστα και το πρώτο μου γραπτό που απέτυχα. Οι πρώτες μου επιτυχίες και οι πρώτες μου αποτυχίες. Εκεί ανήκει ακόμα και η πρώτη μου τιμωρία.

Όσα χρόνια και αν περάσουν δε θα ξεχάσω πότε το ανακάτεμα στο στομάχι όταν ερωτεύτηκα. Ο πρώτος μου έρωτας. Η πρώτη μου απογοήτευση. Στην πρώτη αθλητική ευτυχία. Στο πρώτο μου χρυσό μετάλλιο και όχι μόνο. Στη ζητωκραυγή του πρώτου μου καλαθιού σε αγώνα. Εκεί στο σχολείο ανήκει ακόμα και ο πρώτος μου καυγάς. Το πρώτο μου χαστούκι και η πρώτη μου αποβολή.

Όλοι θυμάστε την πρώτη φορά πάνω σε ποδήλατο, κυρίως χωρίς τις βοηθητικές ρόδες, το πρώτο στραβοπάτημα. Την πρώτη μεγάλη τιμωρία των γονιών και κάθε από μια τους αγκαλιά. Το πρώτο μπουσούλησα και το πρώτο βήμα, δειλά-δειλά. Την πρώτη λέξη, τη ζωγραφιά.

Δύσκολες στιγμές, δυσάρεστες αναμνήσεις από νοσοκομεία και χειρουργεία. Δύσκολη αποκατάσταση, ψυχολογία στα πατώματα. Κακές αναμνήσεις, αναμνήσεις που φέρνουν ένα σφίξιμο στο στήθος άγχους και στεναχώρια. Αναμνήσεις από κηδείες, τις απεγνωσμένες κραυγές συγγενών και φίλων στο ύστατο τέλος αγαπημένων. Κανείς δεν μπορεί να σε καταλάβει, ούτε εσύ αυτούς. Το σημαντικότερο τώρα είναι ότι ανήκει στο παρελθόν. Δεν μπορείς να το ξεχάσεις, άλλα μπορείς να μάθεις να ζεις με αυτό. Και μπορείς, πλέον να σταθείς στο ύψος σου.

Πολλές στιγμές γέλιου ευτυχίας. Στιγμές έντονου πάθους και στιγμές μεγάλων δυσκολιών. Μέρες κλάματος και στεναχώριας. Αναμνήσεις θολές ή δυνατές, χαραγμένες όλες μέσα στο μυαλό σου. Πολλά συναισθήματά, όμορφα και μη. Όλα αυτά και άλλα τόσα ανήκουν στο παρελθόν και εκεί θα μείνουν. Προχώρα μπροστά, μη ζεις άλλο το παρελθόν, έφτασε η ώρα να γράψεις ιστορία.

Όμως είναι μια ζέστη αγκαλιά στις μεγάλες στεναχώριες και στις μεγάλες χαρές. Για να θυμόμαστε και να μην επαναλαμβάνομαι τα ίδια λάθη. Επειδή όπως είπε ο George Santayana, Ισπανοαμερικανός φιλόσοφος "Όποιος δε θυμάται το παρελθόν του, είναι καταδικασμένος να το ξαναζήσει.". Το παρελθόν δεν αλλάζει και δε χρειάζεται να τιμωρείς το μέλλον για αυτό.

Μάνα

Μια γυναίκα στον κόσμο αντέχει τον κάθε χαρακτήρα του κάθε ανθρώπου. Είναι η γυναίκα που θα αγαπήσει ακόμα και αν το άλλο άτομο είναι εγκληματίας. Μπορεί να γίνει χαλί να την πατήσεις. Μια γυναίκα που συγχωράει και ξεχνάει. Μια δύναμή των δυνάμεων. Μια γυναίκα που έχει μεγαλύτερη αντοχή ακόμα και από τον καλύτερο αθλητή του κόσμου. Ένα επάγγελμα χωρίς διακοπές ρεπό και κοινωνικές ασφαλίσεις, χωρίς αύξηση και προαγωγές, χωρίς συνταξιοδότηση. Μια δουλεία χωρίς μισθό, με το μοναδικό κέρδος την αγάπη. Η μάνα το τρανταχτό παράδειγμα της ανιδιοτελής αγάπης. Είναι το στήριγμα και η πιο όμορφη παρέα.
Η μητέρα για έναν άνθρωπο είναι αυτή που τον κουβαλά για εννέα μήνες, και μετά από ώρες πόνο για να τον γεννήσει, αντί να του θυμώσει για αυτό με δάκρια στα μάτια τον κρατάει για πρώτη φόρα στην αγκαλιά της και του υπόσχεται να τον προσέχει για πάντα. Μετά από πάρα πολλά ξενύχτια να σε μεγαλώσει και αλλά τόσα όταν εσύ είσαι έξω με φίλους. Εύχεται  σε ότι έχει ιερό να σε έχει καλά. Σπάει η καρδία της όταν ραγίζει η δική σου. Μπορεί να συγχωρέσει, να σε συμβουλέψει, για να είσαι εσύ χαρούμενος, την ζωή της θα δώσει.

Η μάνα είναι και η γυναίκα που σε μεγαλώνει. Που στέκεται διπλά σου και πόνεσε μαζί σου. Η γυναίκα που έπνιγες μέσα σου την λέξη μανά για να μην σε ακούσει κάποιος, για να μην σε κρίνει, αλλά βαθιά μέσα σου ξέρεις ότι είναι το σημαντικότερο κομμάτι της ζωής σου. Μπορεί να μην σας ενώνει το αίμα, αλλά υπάρχουν άλλα τόσο και τόσα που σας κάνουν ένα.

Όπου και να είναι, πάντα είναι στο πλευρό σου. Ακόμα και αν έφυγε από την ζωή είναι στην σκιά σου και σε βοήθα. Θα είναι εκεί να σου μιλά. Θα είναι η μεγαλύτερη αγάπη της ζωής σου. Κρίνει της επιλογές σου, αυτό όμως το κάνει πάλι με αγάπη για να μην πέσεις σε άσχημα χέρια και σε πληγώσουν. Ακόμα και όταν βρεις την αγάπη της ζωής σου αυτή θα είναι η πρώτη και η μεγαλύτερη. Θα κρίνει και θα βλέπει περίεργα την νύφη της αλλά πάλι θα την λατρεύει. Γιατί ξέρει ότι κάνει ευτυχισμένο/η τον/ην γιο ή κόρη της.

Μην την πληγώσεις, μην της φωνάζεις. Υπολόγισε την. Πάρε την τηλέφωνο να της πεις ποσό την αγαπάς. Αύριο μπορεί να είναι πολύ αργά. Μανά η πρώτη και η τελευταία λέξη μου.

Χώρισες; Δεν ήρθε και το τέλος!

Αισθάνθηκες ποτέ κάτι μέσα σου να έχει σπάσει; Να πονάς αλλά στην ουσία, να μην έχεις σωματική πληγή; Να νιώθεις κενός; Να έρχονται στο μυαλό σου αναμνήσεις σαν κινηματογραφική ταινία; Να ξαπλώνεις το βράδυ στο κρεβάτι να κουλουριάζεσαι αγκαλιά με το μαξιλάρι και να ξεσπά σε κλάματα, να χώνεις το κεφάλι σου να μην ακούσει κανένας τον πόνο της ψυχής σου; Ένα συγκεκριμένο άτομο είναι εκείνη την στιγμή στην σκέψη σου, όπου αυτό το συγκεκριμένο πρόσωπο είναι που φταίει για όλα αυτά. Και φυσικά είναι που μιλάμε για ένα χωρισμό. Όπως είπαμε και στο άρθρο «Η ζωή από την αρχή» τα συναισθήματα δεν έχουν χειριστήριο να τα ελέγχεις, όταν κάποιος σου έχει γίνει συνήθειο, περνάς πολύ χρόνο την ημέρα μαζί του. Έχεις μάθει να ζεις μαζί του, να σε προσέχει και να το νοιάζεσαι. Και τέλος, να καταλήγετε δύο ξένοι έχει ήδη αλλάξει η καθημερινότητα σου. Και εκτός από όλα αυτά πρέπει να δείχνεις χαρούμενη σε όλο τον κόσμο γύρω σου επειδή στην ουσία κανέναν δεν τον νοιάζει πως αισθάνεσαι. Προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου πως τον έχεις ξεπεράσει, όλα έχουν τελειώσει και ήρθε ο καιρός να συνεχίσεις. Εδώ είναι που σκύβεις το κεφάλι σου, σφίγγεις τα δόντια σου κάνεις γροθιές τις παλάμες σου και να επαναλαμβάνεις ξανά και ξανά από μέσα σου, « Έχει τελειώσει, ξέχνα το!» να γουρλώνεις τα μάτια να νιώθεις τόσο θυμό μέσα σου αλλά ταυτοχρόνως να είσαι χαρούμενος που ένιωσες ότι ένιωσες. Έχεις ένα χαμόγελο ικανοποιήσεις και ταυτόχρονα να εύχεσαι να είναι καλά και ευτυχισμένος παρόλο που αυτός σε έχει πληγώσει πάρα πολύ.

Όποιος και να είναι ο λόγος που τέλειωσε και συνειδητοποίησε ότι είναι μια φάση που θα πάρει τον χρόνο της να ξεχαστεί. Το τέλος μια σχέσης, είναι μεγάλο γεγονός αν και δυσάρεστο, δεν παύει να είναι μεγάλο. Μην πέσεις στην παγίδα να νιώσεις θύμο για το άλλο πρόσωπο, μην ξεχνάς ότι για κάποια στιγμή στην ζωή σου ήταν κάτι σημαντικό για σένα και κυρίως ήταν η επιλογή σου. Κράτησε τις αναμνήσεις που είχες μαζί του και προσπάθησε να μην ζεις με αυτές. Μην ξεχνάς ότι η ζωή συνεχίζεται.

Δυστυχώς δεν ανακαλύφτηκε κάποια μηχανή που φέρνει τον χρόνο πίσω όπου μπορούμε να αλλάξουμε τις πράξεις μας. Άρα αφού δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι, μην στεναχωριέσαι και  μην κατηγορείς τον εαυτό σου για τα γεγονότα.

Είναι ευκαιρία να κοιτάξεις ξανά τον εαυτό σου και να αρχίζεις να βελτιώνεις ξανά την εμφάνιση σου και ότι σε έκανε αυτή η σχέση να παραμελήσεις. Μην κάνεις όμως το λάθος που κάνουν σχεδόν όλοι, απέφυγε να μπεις απευθείας σε άλλη σχέση και νέα ξεκινήματα.  

Τέλος δείξε του εμπιστοσύνη και άσε τον να φύγει, αυτό είναι σχεδόν σίγουρο ότι είναι και το πιο δύσκολο από όλα όμως ταυτόχρονα και το καλύτερο. Και όπως λένε αν αγαπάς κάποιον άστον να φύγει, αν γυρίσει πίσω ήταν πάντα δικός σου, αν όχι δεν σου ανήκε πότε.

Πάρε τον χρόνο σου και επικεντρώσου στο τι θέλεις εσύ και κάνε τις επιθυμίες σου πραγματικότητα. Πρώτα έρχεσαι ΕΣΥ και μετά όλοι οι άλλοι. Και όταν στον μέλλον θα έρθει η ευκαιρία για ένα νέο έρωτα ή μια επανασύνδεση θα είσαι πανέτοιμη να δημιουργήσεις κάτι μαγικό και για να φτιάξεις ακόμα μια μοναδική ιστορία..!!

Πόσο περίπλοκος είναι ο ερωτάς;

Έχεις μια αθεράπευτη μελαγχολία όπου διαδέχεται από την χαρά και τον ενθουσιασμό; Πιστεύεις ότι όλο το σύμπαν περικλείεται στο άτομο που μόλις γνώρισες; χαμογελάς μόνος σου; Η μέρα σου από το πρωί μέχρι το βράδυ είναι γύρω από ένα μόνο πρόσωπο; έγινες περίεργα κυκλοθυμικός; Τότε έχω να σου πω ότι είσαι ερωτευμένος.

Είναι τόσο υπέροχο να είσαι ερωτευμένος. Τα πιο συγκλονίστηκα έργα της κλασσικής λογοτεχνίας γράφτηκαν για τον έρωτα και την αγάπη. Δεν χρειάζεσαι απαραίτητα να το νιώθει και το άλλο πρόσωπο το ίδιο. Εννοείτε θα ήταν το ιδανικό, δεν αλλάζει όμως κάτι. Θα απογοητευτείς αλλά ξέρεις κάτι; η απογοήτευση είναι μια λέξη με χίλια συναισθήματα!! Άνθρωποι να λένε αλλά κι να εννοούν άλλα. Πρόσωπα φίλων που πλέων δεν τα αναγνωρίζεις. Κροκοδείλια δάκρυα από όλους . Να νιώθεις κάτι αγνό και να πληγώνεσαι που στην ουσία  για κάτι που ενώ άξιζε σε διώχνει.  Να δίνεις την ψυχή σου για όλους και να παίρνεις πίσω ένα τίποτα. Μην απογοήτευσε, πήρες κάτι. Την αξία της χαράς, του έρωτα και των συναισθημάτων που ένιωσες. Αυτά έχουν αξία, μια αξία όσο όλα τα άλλα μαζί. Δίνεις γιατί θες όχι απαραίτητα για να λάβεις πίσω.!

Αν και μερικές φόρες ντρεπόμαστε για τα συναισθήματα που έχουμε. Στην εποχή της κλειδαρότρυπας και της εξομολόγησης είναι κοινωνικά αποδεκτό να μπαίνουμε στα άδυτα της προσωπικής ζωής των διάσημων, όχι όμως στα άδυτα της δικής μας ψυχής.

Παρόλα αυτά, πολλά συναισθήματα παραμένουν κρυμμένα. Μέσα μας μπορεί να ευχόμαστε θάνατο ενός υπέργηρου και άρρωστου συγγενούς, επίσης σκεφτόμαστε ότι οι φίλοι μας είναι κακόγουστοι, τα μωρά ενοχλητικά και άλλες παρόμοιές ανατριχιαστικές σκέψεις, ενώ ταυτόχρονα να βλέπουμε τον εαυτό μας σαν καλό άνθρωπο.   Η καλοσύνη είναι πολύ σπάνια στην σημερινή εποχή, απαιτεί ψυχική δύναμη. Είναι μια αρετή και ένα χάρισμα που δυστυχώς λίγοι έχουν την τύχη να έχουν. Η καλοσύνη «Είναι αυτή η κατάσταση που εσύ δίνεις… και δεν παίρνεις!». Χάνουμε καθημερινά ανθρώπους από την ζωή μας, απλώς επειδή φοβηθήκαμε να ρίξουμε τον εγωισμό μας ή ντραπήκαμε. Δεν χωράει στα συναισθήματα σταγονόμετρο, ή λες τι αισθάνεσαι ή απλά σωπαίνεις και χάνεις το άτομό που σου αρέσει. Γιατί ντρεπόμαστε τόσο για τα συναισθήματα μας; Αφού από  την στιγμή που τα νιώσαμε είναι και αυτά που μας δίνουν όρεξη για ζωή, είναι αυτά που μας δίνουν την ενέργεια και μας κάνουν ξανά ευτυχισμένους. Μας κάνουν να  έχουμε μονίμως ένα χαζό πλατύ χαμόγελο, αυτά που μας κάνουν συχνά να μην μπορούμε να κρατήσουμε κακία στο άτομο που τα αφορά, στον άνθρωπό που μας έκανε να νιώσουμε τον έρωτα ξανά.  Οι σχέσεις θέλουν υποχωρήσεις μην προσπαθείς να τον αλλάξεις, αλλά να τον αγκαλιάζεις όπως είναι.

Ο άνθρωπος από την φύση του είναι κοινωνικό ων. Θέλει γύρω του κόσμο, είτε αυτό αποκαλείτε σύντροφος, οικογένεια, φίλος. Δυστυχώς όμως ως άνθρωποι είμαστε και εγωιστές, συμφεροντολόγοι και δεν ενδιαφερόμαστε για τα συναισθήματα των γύρω μας. Παίζουμε με τα συναισθήματα των άλλων για να μην παραδεχτούμε τα δικά μας.

Ένα άτομο με απέραντη χημεία, να νιώθεις ευτυχία δίπλα του, να είναι μακριά και να τρέμει η ψύχη σου για το αν είναι καλά. Να πειράζεστε και να μην μπορείς να του θυμώσεις, μέσα στην αγκαλιά του να νιώθεις μοναδική. Αυτή η στιγμή που σε ανατριχιάζει που ακουμπάς το κεφάλι σου στο στήθος του για να ακούσεις  την καρδία του να κτυπάει σαν τρελή.

Αυτό είναι έρωτας μονό που περνάει από στην σκέψη σου να ανατριχιάζει όλο σου το σώμα.

Για να μπεις όμως σε αυτό τον μπελά στο 100% πρώτα θα πρέπει να θέλετε και οι δύο. Εντάξει, συμφωνώ είναι ωραίο το συναίσθημα αυτό, αλλά όσο είναι μονόπλευρο είναι ότι χειρότερο μπορεί να συμβεί στον καθένα.

Η ζωή θέλει δράση μην είσαι στάσιμος, χαλάει η μαγεία, η στιγμή. Χαλάει η παρόρμηση του έρωτα που αισθάνεσαι.  Η αγάπη δεν είναι δεδομένη, θέλει κόπο για να την κρατήσεις.

Πως γίνεται όμως οι άνθρωποι να ερωτεύονται έτσι με την πρώτη ματιά; Υπάρχει έρωτας κεραυνοβόλος;  Ή τρέφουν απάτες;

Αν πληγωθείς δώσε μια δεύτερη ευκαιρία. Όλοι την αξίζουν, όπως και όλα τα άλλα.

Όταν βρεις το άτομο που θα σου αλλάξει την καθημερινότητα σου. Θα μοιράζεστε τα πάντα, θα γελάτε μαζί. Θα τρέμεις μην τον χάσεις ακόμα και αν δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση. Θα τον λατρεύεις και θα σε λατρεύει. θα αισθάνεσαι ευτυχία. Τότε θα κλείνεις τα μάτια σου θα κουλουριάζεις στην αγκαλιά του, με το πιο πλατύ σου χαμόγελο, θα είσαι ευτυχισμένη. Θα αισθάνεσαι βασίλισσα στην καρδία του.

Χριστούγεννα, μια γιορτή αγάπης και καλοσύνης; ή μια γιορτή εμπορευματοποίησης;

Τα Χριστούγεννα είναι μια γιορτή που αγαπούν μικροί και μεγάλοι. Ανυπομονούν για αυτά μήνες ολόκληρους. Τα μικρά παιδία πιστεύοντας στον Άγιο Βασίλη, αρχίζουν από νωρίς να σκέφτονται τι θα ζητήσουν από αυτόν και να του γράψουν το γράμμα με την ελπίδα να το αποκτήσουν. Όμως όσο μεγαλώνουν, η χριστουγεννιάτικη λίστα μικραίνει, γιατί πλέον  αυτά που χρειάζονται δεν αγοράζονται.  
Πολλοί χρησιμοποιούν τα δώρα ως ένδειξη αγάπης και πιστεύουν ότι είναι ένας τρόπος να δείξουν στον αγαπημένο τους πόσο τον νοιάζονται και τον σκέπτονται, βάζοντας έτσι μια τιμή στους αγαπημένους τους, ταμπελίτσες και περιτυλίγματα στα συναισθήματα. Παρασυρόμαστε στο ρεύμα του εμπορίου και τις ψεύτικης χαράς. Η ευτυχία όμως κρύβετε στα απλά και στους γύρω μας και όχι στα υλικά αγαθά. «Τα καλύτερα δώρα γύρω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο: Η παρουσία μιας ευτυχισμένης οικογένειας, που ο ένας είναι τυλιγμένος γύρω από τον άλλον.» είπε ο Burton Hillis, Τηλεοπτικός χρονικογράφος.

Πάρα πολύς κόσμος αυτή την μέρα δουλεύει σε κάποιο χώρο εστίασης, είτε αυτό λέγετε καφετέρια, είτε εστιατόριο, είτε μπαρ. Περνάει αυτή την πολύ σημαντική και κυρίως οικογενειακή γιορτή μακριά από την οικογένεια του. Με την δικαιολογία πάντα ότι αν δεν δουλέψουν τις μέρες που ο υπόλοιπός κόσμος έχει άδεια από την εργασία του τότε πότε θα δουλέψει. Και εντάξει θα παραλείψω το γεγονός της επίσκεψης σου σε ένα από τους χώρους εστίασης. Μπορείς να μου εξηγήσεις ένα σοβαρό λόγο γιατί πρέπει αν είσαι και αγενείς με το συγκεκριμένο εργαζόμενο; Μην ξεχνάς πως είναι να είσαι μακριά από τους αγαπημένους σου σε μια τόσο οικογενειακή γιορτή. Μην ξεχνάς, μπορεί να είναι εκεί χωρίς να έχει άλλη επίλογη, και παρόλα αυτά πρέπει να είναι χαρούμενος και καλοδιάθετος.
Δείξε επίσης ενδιαφέρον για τον νοσοκόμο, τον πυροσβέστη και τον αστυνομικό. Που αντί να είναι με τις οικογένειες τους είναι στα πόστα τους και στα καθήκοντα τους για να σου παρέχει υγεία και ασφάλεια. Δείξε σεβασμό στον εργαζόμενο. Συμπεριφέρσου σε αυτόν όπως θα ήθελες να συμπεριφερθούν αν θα ήσουν πότε στην θέση του.

Και πάνω σε αυτό έρχομαι ξανά να θίξω πόσο χάλια γίνονται τα Χριστούγεννα χρόνο με τον χρόνο. Πλέον γεμίζει αδιαφορία από όλους, χρόνο με τον χρόνο η καλοσύνη εξασθενεί, ο εγωισμός όλο μεγαλώνει και μεγαλώνει.

Εμένα προσωπικά μου έχουν λείψει τα παιδικά μου Χριστούγεννα. Ήταν η τότε αγαπημένη μου αργία. Την περίμενα με ανυπομονησία κάθε χρόνο. Όχι όμως για τα δώρα, τα ρεβεγιόν και το φαγητό. Τα Χριστούγεννα είναι η γέννηση της αγάπης, της καλοσύνης, της ηρεμίας, της γαλήνης, είναι η αργία της προσφοράς. Τα δυνατά και αγνά συναισθήματα. Είναι αυτά που θα πάρεις ένα χαμόγελο από έναν άγνωστο, μια συγνώμη στον συνάνθρωπο που έσπρωξες χωρίς να το θες στον δρόμο, η πρωινή καλημέρα στους γύρω μου. Τους ξέρω δεν τους ξέρω. Είναι η συγκίνηση η χαρά η τρέλα. Μια αγκαλιά που χωράει πολύ κόσμο μέσα ανεξάρτητος χρώματος. Τα Χριστούγεννα δεν είναι τα ακριβά και χωρίς αξία δώρα είναι ο άνθρωπος δίπλα σου, δώσε αξία σε αυτόν και όχι στο άψυχο αντικείμενο.

Και τέλος όπως είπε ο Oren Arnold  «Προτάσεις χριστουγεννιάτικων δώρων: Στον εχθρό σας, τη συγχώρεση. Στον ανταγωνιστή σας, την ανοχή. Σε έναν φίλο, την καρδιά σας. Σε όλους, την φιλανθρωπία. Σε κάθε παιδί, ένα καλό παράδειγμα. Στον εαυτό σας, σεβασμό.».

Αγαπάτε, συγχωρήστε, ανεχτείτε, χαρίστε, σεβαστείτε δώστε απλόχερα τα συναισθήματα σας δεν κοστίζουν τίποτα.

Καλά Χριστούγεννα σε όλους, με υγειά και ευτυχία.

Βροχή, μέσα από τα μάτια της ψυχής

Και μόλις ακούγεται το πρώτο μπουμπουνητό της κακοκαιρίας είναι σαν να ξεκινάει και η κασέτα με τις σκέψεις σου. Κάθεσαι δίπλα από ένα παράθυρο και κοιτάς τις σταγόνες να πέφτουν με βίαιο τρόπο και να σκάνε στο έδαφος, όπου αυτό τις απορροφά διψασμένο. Κοιτάς τον ουρανό και νιώθεις να σε καταλαβαίνει καλύτερα ακόμα και από τον ίδιο σου τον εαυτό. Έπειτα ακούς ένα ακόμα μπουμπουνητό από τα πολλά, τόσο δυνατό που σε αφύπνισε από τις σκέψεις σου. Και αντιλαμβάνεσαι ότι είσαι μόνος σου σε ένα κόσμο όπου ζούνε άλλοι τόσοι και τόσοι που και αυτοί ζούνε μόνοι τους. Και τότε κυλάει ένα δάκρυ, κυλάει στο μάγουλο. Αγκαλιάζεις το μαξιλάρι και ξεσπάς σε κλάματα. Έχεις τόσα φυλαγμένα μέσα σου, από φίλους, από την δουλεία είναι τόσα πολλά που δεν μπορείς άλλο και ξεσπάς. Ένα ξέσπασμα με λυγμούς.

Πρησμένα πλέον μάτια από το κλάμα, κρατάς ακόμα το μαξιλάρι, με σκυμμένο το κεφάλι στο παράθυρο. Σκέφτεσαι ότι κάποτε ήσουν παιδί και στο άκουσμα της βροχής αισθανόσουν φόβο, πλέων σου προκαλεί νοσταλγία και στεναχώρια. Τι άλλο μπορούσες να νιώσεις, εκτός από φόβο, στο άκουσμα του κεραυνό. Θυμάσαι το τότε παιδί, που όποτε έβρεχε, μέσα στην τρελή χαρά καθόταν και θαύμαζες την βροχή. Έχει την δύναμη από τότε, να σε ήρεμη.  

Πάντα η βροχή σε κρατούσε μακριά από τις σωματικές και τις εξωτερικές σου ασχολίες. Συνήθως ο χειμώνας είναι η εποχή της προετοιμασίας, του σχολείου της μάθησης και κατ’ επέκταση, της αυτό βελτίωσης. Ο Οδυσσέας Ελύτης είπε «Με την πρώτη σταγόνα βροχής, σκοτώθηκε το καλοκαίρι». Το καλοκαίρι του ήλιου, της λιακάδας, της ξεκούρασης, του μπάνιου στην θάλασσα και γενικότερα των διακοπών.

Σου ξεφεύγει ένας αναστεναγμός. Ένα χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπο σου. Μια ηρεμία στην ψυχή. Μια γαληνεύσει που έφτασε το ουράνιο τόξο. Πλημμύρισε την καρδία σου με διάφορα χρώματα. Για να φτάσεις στην τελική ηρεμία χρειάζεσαι προσωπική δύναμη, για να το πετύχεις πρέπει να περάσεις από καταιγίδες. Και τέλος σύμφωνα με την Ντόλι Πάρτον «Αν θες να απολαύσεις το ουράνιο τόξο, πρέπει πρώτα να ανεχτείς τη βροχή».

Μοναξιά, όχι και τόσο άσχημα τελικά

Στο κόσμο της υποκρισίας εκεί που όσο αληθινός και αν είσαι δεν θα εισπράξεις την ίδια ανιδιοτελή συμπεριφορά. Δεν υπάρχει πλέον ανιδιοτέλεια  ανάμεσα στους ανθρώπους. Είμαστε σε ένα κόσμο όπου σε κρίνουν, όχι από προσωπική άποψη, αλλά από το τι θα ακούσουν από τρίτους. Ακούς πολλά ψέματα για τον εαυτό σου, βασισμένα μεν σε αληθινά γεγονότα αλλά δεν παύουν να είναι ψέματα. Υπάρχει ζήλια μίσος και κακία, βλέπεις ανθρώπους που επιλέγουν την ειλικρίνεια και την αλήθεια. Ο κόσμος πλέον ικανοποιείται με την δυστυχία του αλλού, δεν υπάρχει πλέον η βοήθεια ανάμεσα στους συνανθρώπους.

Αρχίζεις να ανακτάς τις δυνάμεις σου όταν αντιλαμβάνεσαι ότι είσαι πραγματικά μόνος σου και πως μόνο εσύ θα ενδιαφερθείς πραγματικά για σένα.

Όσο κόσμο και να έχεις γύρω σου πάντα θα νιώθεις μόνος σου, πάντα θα νιώθεις ένα κενό, ένα κενό που είναι δύσκολο να φυλαχτεί, ένα κενό που είναι δύσκολο να καλυφθεί. Θα νιώθεις ένα κενό μοναξιάς, μία μοναξιά που δεν θα μπορείς να εξηγήσεις.

Είναι μερικές φορές που στην πραγματικότητα δεν έχεις ανάγκη να έχεις κόσμο γύρω σου. Έχεις ανάγκη για ποιοτικό κόσμο γύρω σου, κόσμο που θα ενδιαφερθεί, δεν θα περιμένει εσένα να μιλήσεις. Άτομα που θα ξέρουν ήδη ότι δεν είσαι καλά έχεις ανάγκη από κόσμο γύρω σου που θα σε αγαπάει και θα σε νοιάζεται, όπως εσύ νοιάζεσαι τον εαυτό σου. Να μην νιώθεις παραμελημένος, δεν θα ξυπνάς Σάββατο και Κυριακή νιώθοντας μιζέρια επειδή δεν έχεις δουλειά. Θα έχεις φίλους γύρω σου οικογένεια που θα σε κάνει να είσαι ο πραγματικός σου εαυτός, θα σε αγαπάνε και τους αγαπάς. Δεν θα χρειάζεσαι ένα σύντροφο για να καλύπτει το κένο, θα στηρίζεσαι στα πόδια σου.

Είναι ωραίο να μένεις μόνος σου. Σε βοηθάει να κάνεις σχέδια και να σκεφτείς καλύτερα το μέλλον σου, κάνεις σχέδια για τη ζωή σου, πώς θα συνεχίσεις. Βάζεις σε μια τάξη τα προβλήματα σου και προσπαθείς με ηρεμία να τα τακτοποιήσεις και να τα λύσεις. Σκέφτεσαι πως θα συνεχίσεις τις σπουδές σου. Σχεδιάζεις την ζωή σου όπως εσύ την ονειρεύτηκες. Δικά σου τα σχέδια, δικά σου τα λάθη, δικές σου οι ευθύνες.

Δεν έχεις ανάγκη κανένα μαθαίνεις να στηρίζεται μόνος σου. Δυστυχώς είναι  και αυτές οι μικρές στιγμές που χρειάζεται να μιλήσεις με κάποιον, και εκεί είναι που έρχεται ο εγωισμός και δεν θέλεις να στείλεις εσύ μήνυμα. Θέλεις απλά να το σκεφτούν μόνοι τους ότι τους έχεις ανάγκη. Κάνεις μεγάλο λάθος όμως. Όταν σου λείπει κάτι θα στείλεις, όταν θες να πεις κάτι να το πεις όταν πρέπει να διεκδικείς. Μην περιμένεις να έρθουν να σε βρουν. Την ευτυχία την κερδίζεις με σθένος και αφοσίωσή.

  Μην ζητιανεύεις συντροφιά, διεκδίκησε αυτό που σου αξίζει. Μην γίνεσαι το θύμα κανενός. Και να μην ξεχνάς ότι κανείς δεν θα νοιαστεί περισσότερο για σένα όσο θα το κάνει ο ίδιος σου ο εαυτός.  Και όπως είπε και Τζωρτζ Μπέρναρντ Σω Ιρλανδός συγγραφέας, Νόμπελ 1925, «Το να μπορείς να αντέχεις τη μοναξιά και, επιπλέον, να την απολαμβάνεις, είναι μεγάλο προσόν.»