Στο κόσμο της υποκρισίας εκεί που όσο αληθινός και αν είσαι δεν θα εισπράξεις την ίδια ανιδιοτελή συμπεριφορά. Δεν υπάρχει πλέον ανιδιοτέλεια ανάμεσα στους ανθρώπους. Είμαστε σε ένα κόσμο όπου σε κρίνουν, όχι από προσωπική άποψη, αλλά από το τι θα ακούσουν από τρίτους. Ακούς πολλά ψέματα για τον εαυτό σου, βασισμένα μεν σε αληθινά γεγονότα αλλά δεν παύουν να είναι ψέματα. Υπάρχει ζήλια μίσος και κακία, βλέπεις ανθρώπους που επιλέγουν την ειλικρίνεια και την αλήθεια. Ο κόσμος πλέον ικανοποιείται με την δυστυχία του αλλού, δεν υπάρχει πλέον η βοήθεια ανάμεσα στους συνανθρώπους.
Αρχίζεις να ανακτάς τις δυνάμεις σου όταν αντιλαμβάνεσαι ότι είσαι πραγματικά μόνος σου και πως μόνο εσύ θα ενδιαφερθείς πραγματικά για σένα.
Όσο κόσμο και να έχεις γύρω σου πάντα θα νιώθεις μόνος σου, πάντα θα νιώθεις ένα κενό, ένα κενό που είναι δύσκολο να φυλαχτεί, ένα κενό που είναι δύσκολο να καλυφθεί. Θα νιώθεις ένα κενό μοναξιάς, μία μοναξιά που δεν θα μπορείς να εξηγήσεις.
Είναι μερικές φορές που στην πραγματικότητα δεν έχεις ανάγκη να έχεις κόσμο γύρω σου. Έχεις ανάγκη για ποιοτικό κόσμο γύρω σου, κόσμο που θα ενδιαφερθεί, δεν θα περιμένει εσένα να μιλήσεις. Άτομα που θα ξέρουν ήδη ότι δεν είσαι καλά έχεις ανάγκη από κόσμο γύρω σου που θα σε αγαπάει και θα σε νοιάζεται, όπως εσύ νοιάζεσαι τον εαυτό σου. Να μην νιώθεις παραμελημένος, δεν θα ξυπνάς Σάββατο και Κυριακή νιώθοντας μιζέρια επειδή δεν έχεις δουλειά. Θα έχεις φίλους γύρω σου οικογένεια που θα σε κάνει να είσαι ο πραγματικός σου εαυτός, θα σε αγαπάνε και τους αγαπάς. Δεν θα χρειάζεσαι ένα σύντροφο για να καλύπτει το κένο, θα στηρίζεσαι στα πόδια σου.
Είναι ωραίο να μένεις μόνος σου. Σε βοηθάει να κάνεις σχέδια και να σκεφτείς καλύτερα το μέλλον σου, κάνεις σχέδια για τη ζωή σου, πώς θα συνεχίσεις. Βάζεις σε μια τάξη τα προβλήματα σου και προσπαθείς με ηρεμία να τα τακτοποιήσεις και να τα λύσεις. Σκέφτεσαι πως θα συνεχίσεις τις σπουδές σου. Σχεδιάζεις την ζωή σου όπως εσύ την ονειρεύτηκες. Δικά σου τα σχέδια, δικά σου τα λάθη, δικές σου οι ευθύνες.
Δεν έχεις ανάγκη κανένα μαθαίνεις να στηρίζεται μόνος σου. Δυστυχώς είναι και αυτές οι μικρές στιγμές που χρειάζεται να μιλήσεις με κάποιον, και εκεί είναι που έρχεται ο εγωισμός και δεν θέλεις να στείλεις εσύ μήνυμα. Θέλεις απλά να το σκεφτούν μόνοι τους ότι τους έχεις ανάγκη. Κάνεις μεγάλο λάθος όμως. Όταν σου λείπει κάτι θα στείλεις, όταν θες να πεις κάτι να το πεις όταν πρέπει να διεκδικείς. Μην περιμένεις να έρθουν να σε βρουν. Την ευτυχία την κερδίζεις με σθένος και αφοσίωσή.
Μην ζητιανεύεις συντροφιά, διεκδίκησε αυτό που σου αξίζει. Μην γίνεσαι το θύμα κανενός. Και να μην ξεχνάς ότι κανείς δεν θα νοιαστεί περισσότερο για σένα όσο θα το κάνει ο ίδιος σου ο εαυτός. Και όπως είπε και Τζωρτζ Μπέρναρντ Σω Ιρλανδός συγγραφέας, Νόμπελ 1925, «Το να μπορείς να αντέχεις τη μοναξιά και, επιπλέον, να την απολαμβάνεις, είναι μεγάλο προσόν.»
