Όσα χρόνια και αν περάσουν δε θα ξεχάσω πότε το ανακάτεμα στο στομάχι όταν ερωτεύτηκα. Ο πρώτος μου έρωτας. Η πρώτη μου απογοήτευση. Στην πρώτη αθλητική ευτυχία. Στο πρώτο μου χρυσό μετάλλιο και όχι μόνο. Στη ζητωκραυγή του πρώτου μου καλαθιού σε αγώνα. Εκεί στο σχολείο ανήκει ακόμα και ο πρώτος μου καυγάς. Το πρώτο μου χαστούκι και η πρώτη μου αποβολή.
Όλοι θυμάστε την πρώτη φορά πάνω σε ποδήλατο, κυρίως χωρίς τις βοηθητικές ρόδες, το πρώτο στραβοπάτημα. Την πρώτη μεγάλη τιμωρία των γονιών και κάθε από μια τους αγκαλιά. Το πρώτο μπουσούλησα και το πρώτο βήμα, δειλά-δειλά. Την πρώτη λέξη, τη ζωγραφιά.
Δύσκολες στιγμές, δυσάρεστες αναμνήσεις από νοσοκομεία και χειρουργεία. Δύσκολη αποκατάσταση, ψυχολογία στα πατώματα. Κακές αναμνήσεις, αναμνήσεις που φέρνουν ένα σφίξιμο στο στήθος άγχους και στεναχώρια. Αναμνήσεις από κηδείες, τις απεγνωσμένες κραυγές συγγενών και φίλων στο ύστατο τέλος αγαπημένων. Κανείς δεν μπορεί να σε καταλάβει, ούτε εσύ αυτούς. Το σημαντικότερο τώρα είναι ότι ανήκει στο παρελθόν. Δεν μπορείς να το ξεχάσεις, άλλα μπορείς να μάθεις να ζεις με αυτό. Και μπορείς, πλέον να σταθείς στο ύψος σου.
Πολλές στιγμές γέλιου ευτυχίας. Στιγμές έντονου πάθους και στιγμές μεγάλων δυσκολιών. Μέρες κλάματος και στεναχώριας. Αναμνήσεις θολές ή δυνατές, χαραγμένες όλες μέσα στο μυαλό σου. Πολλά συναισθήματά, όμορφα και μη. Όλα αυτά και άλλα τόσα ανήκουν στο παρελθόν και εκεί θα μείνουν. Προχώρα μπροστά, μη ζεις άλλο το παρελθόν, έφτασε η ώρα να γράψεις ιστορία.
