Και στο πρώτο μπουμπουνητό της καταιγίδας είναι σαν να ξεκινάει και η κασέτα με τις σκέψεις σου. Κάθεσαι δίπλα από ένα
παράθυρο και κοιτάς τις σταγόνες να πέφτουν και να σκάνε με βίαιο τρόπο στο
έδαφος, όπου και αυτό με τη σειρά του τις απορροφά διψασμένο. Κοιτάς τον ουρανό και νιώθεις να σε
καταλαβαίνει καλύτερα ακόμα και από τον ίδιο σου τον εαυτό. Έπειτα ακούς ένα
ακόμα μπουμπουνητό από τα πολλά, τόσο δυνατό που σε αφυπνίζει από τις σκέψεις
σου. Και αντιλαμβάνεσαι ότι είσαι μόνος σου σε ένα κόσμο όπου ζούνε τόσοι
και τόσοι μόνοι τους. Και τότε κυλάει ένα δάκρυ, κυλάει στο μάγουλο. Αγκαλιάζεις το μαξιλάρι και ξεσπάς σε κλάματα. Έχεις τόσα φυλαγμένα μέσα
σου, από φίλους, από τη δουλεία είναι τόσα πολλά που δεν μπορείς άλλο και ξεσπάς.
Ένα ξέσπασμα με λυγμούς.
Πρησμένα πλέον μάτια από το κλάμα, κρατάς ακόμα το μαξιλάρι,
με σκυμμένο το κεφάλι στο παράθυρο. Σκέφτεσαι ότι κάποτε ήσουν παιδί και στο άκουσμα
της βροχής αισθανόσουν φόβο, πλέων σου προκαλεί νοσταλγία και στεναχώρια. Τι άλλο
μπορούσες να νιώσεις, εκτός από φόβο, στο άκουσμα του κεραυνό. Θυμάσαι το τότε
παιδί, που όποτε έβρεχε, μέσα στην τρελή χαρά καθόταν και θαύμαζες τη βροχή. Έχει
τη δύναμη από τότε, να σε ήρεμη.
Συνήθως ο χειμώνας είναι η εποχή της προετοιμασίας,
του σχολείου της μάθησης και κατ’ επέκταση, της αυτό βελτίωσης. Ο Οδυσσέας
Ελύτης είπε «Με την πρώτη σταγόνα βροχής, σκοτώθηκε το καλοκαίρι». Το καλοκαίρι
του ήλιου, της λιακάδας, της ξεκούρασης, του μπάνιου στη θάλασσα και γενικότερα
των διακοπών.
Σου ξεφεύγει ένας αναστεναγμός. Ένα χαμόγελο σχηματίζεται
στο πρόσωπο σου. Μια ηρεμία στην ψυχή. Μια γαληνεύσει που έφτασε το ουράνιο τόξο.
Πλημμύρισε την καρδία σου με διάφορα χρώματα. Για να φτάσεις στην τελική ηρεμία
χρειάζεσαι προσωπική δύναμη, για να το πετύχεις πρέπει να περάσεις από καταιγίδες.
Και τέλος σύμφωνα με την Ντόλι Πάρτον «Αν θες να απολαύσεις το ουράνιο τόξο,
πρέπει πρώτα να ανεχτείς τη βροχή».
